ریشه ی آویشن
توضیحات:
-
به نام خدا
اگرچه اکنون با همه دنیا رشد و پخته می شود. استفاده از آن همیشه کاملاً آشپزی نبوده است. شواهدی وجود دارد که مصریان باستان از خواص ضد عفونی کننده قوی آویشن در مراسم مومیایی استفاده می کنند. رومی ها این گیاه را نمادی از شجاعت و قدرت می دانستند - به ویژه از نظر قدرت نظامی - و آن را بین خود رد و بدل می کردند ، قبل از نبرد دسته های شاخه را به لباس های خود می چسباندند و دسته های زیادی از آن را می سوزاندند تا هوا در خانه ها و عبادتگاه ها پاک شود.
تصور بر این بود که در دوران مرگ سیاه در قرون وسطی ، ترکیب ضد عفونی کننده آویشن ، تیمول ، از عفونت محافظت می کند و برای درمان ضایعات پوستی ناشی از بیماری استفاده می شود. بعداً ، آویشن به عنوان نشانه ای از حضور جن های افسانه ای در نظر گرفته شد. در طول تاریخ مستند خود ، آویشن به دلیل طعم دلپذیر گیاهی و خواص ضد باکتریایی در روش های نگهداری مواد غذایی گنجانده شده است.
تازه در مقابل خشک شده
در حالی که آویشن خشک دارای مشخصات طعم تقریباً مشابه با نمونه تازه آن است ، به طور معمول باید آبگیری شود - چه به صورت خود و چه در طی مراحل پخت و پز (یعنی افزودن به یک ظرف پخته شده یا خمیر نان) - به منظور نمایش طیف کامل آن. برگهای خشک آویشن را می توان در هر کاربردی جایگزین تازه کرد ، اما از یک سوم آویشن خشک شده همان مقدار تازه استفاده کنید.